Vijf jaar geleden begon het. De eerste keer dat ik nogal merkbaar voelde dat ik ongesteld werd.

Dat was daarvoor nooit. Ja, wel krampen en de normale verschijnselen van een aankomende menstruatie. Maar nog nooit zoals dit.

Vijftien minuten in de hel

Alsof iemand van binnenuit mijn eierstokken uitwrong, net als natte doekjes.

Ik werd ‘s nachts wakker van de pijn, een pijn die ik nog nooit had gevoeld. Trillend en badend in het zweet kroop ik naar de badkamer, op zoek naar pijnstillers.

Daar lag ik een kwartier lang op de badkamervloer te creperen – totdat de eerste pijnstiller in werking trad. Daarna was het over. Alsof er niets was gebeurd. 

Vijftien minuutjes duurde het maar. Maar vijftien minuutjes in de hel is wat mij betreft vijftien minuutjes te lang.

Ging ik direct naar de huisarts? Nee, natuurlijk niet. Ik was het alweer vergeten.

Tot de maand erop, toen het terugkwam. En de maand daarop. En de maand daarop.

Elke keer duurde het maar vijftien minuutjes, waarschijnlijk dankzij de pijnstillers. De ene maand was erger dan de andere maand, en pas na twee jaar bedacht ik me dat het toch niet echt normaal was.

Hieronder heb ik een yogalesje (in het Engels maar makkelijk te volgen) voor het verminderen van buikkrampen tijdens je menstruatie:

“Het lijkt op adenomyose, een vorm van endometriose”

Op dat moment zat ik op Bali. Voor de zoveelste keer was ik midden in de nacht wakker geworden van de meest gruwelijke pijn ooit. En toen besloot ik dat ik maar eens naar de gynaecoloog moest.

Kun je Balinese ziekenhuizen vertrouwen, denk je? Ja, ik vind van wel. Maar ik heb al een hoop ervaring met de ziekenhuizen daar, aangezien ik er acht winters heb doorgebracht. 

Aantal keer mijn oren moeten laten uitzuigen (door een apparaat), omdat ik oorontstekingen bleef hebben (ik ging elke keer te snel het water in om te surfen).

Paar keer op bezoek geweest omdat ik dengue (knokkelkoorts) had, mijn lijf had opengehaald aan het rif, een gekke uitslag op mijn buik had door kwallen (die in het water), etc.

Dus ik maakte een afspraak bij het BIMC Siloam Nusa Dua Hospital en ging er in mijn uppie heen op de scooter.

Ik dacht eigenlijk dat ze niets zouden vinden, ik heb nooit andere issues gehad op dat gebied.

Maar nadat de arts een inwendige echoscopie had uitgevoerd (hij bekeek mijn baarmoeder intern met een cameraatje), kreeg ik de foto’s te zien.

“Je baarmoeder is zo rond als een ballon,” zei de arts. 

“Oh, is dat niet normaal dan?” 

“Nee, normaal gesproken heeft een baarmoeder de vorm van een omgekeerde peer. Die van jou is rond, en het lijkt dat het gaat om adenomyose.”

Het bloed schoot van mijn baarmoeder naar mijn hoofd.

“Wat betekent dat?” vroeg ik paniekerig.

“Adenomyose is een vorm van endometriose. Bij endometriose groeit er weefsel buiten de baarmoeder, maar bij adenomyose zit dit weefsel in de spierlaag van de baarmoeder.”

“Hoe kan dat? Is het gevaarlijk?”

“Nee, het is niet gevaarlijk. Maar het kan wel voor ongemak en pijn zorgen. En het kan de kansen op een zwangerschap verkleinen.”

Ik moest even slikken. Niet dat ik per se kinderen wilde, ik was 39 en ik had nog steeds geen kinderwens. 

“Oké, en wat kunnen we eraan doen?”

“Bij jou niet veel. Leren omgaan met de pijn en goede pijnstillers gebruiken. Soms helpt het aanpassen van het dieet ook om pijn te verzachten. Als de darm is ontstoken en opgezwollen door slechte voeding of stress, is er minder ruimte voor de baarmoeder en kan dat tot meer pijn leiden.”

Mijn Nederlandse huisarts had nog nooit gehoord van adenomyose

Toen ik in Nederland terugkwam, ging ik voor de zekerheid ook nog even naar mijn huisarts daar. 

“Huh, adenomyose? Wat is dat?” vroeg ze tijdens het consult.

Ik liet haar de echo foto’s zien en vertelde wat het was – nadat ik mijn onderkaak had opgeraapt van de vloer.

Kennelijk zijn de huisartsen in Nederland nog niet zo op de hoogte van dit soort dingen. 

Wel wordt er steeds meer onderzoek naar endometriose gedaan, en ook naar het verband tussen endometriose en voeding.

Er zijn aanwijzingen (Amsterdam UMC) dat het aanpassen van voeding tot minder endo-pijn kan leiden. Ja, dat zei mijn Balinese gynaecoloog ook al.

En ik merk het zelf. Als mijn prikkelbare darmsyndroom toevallig is opgelaaid wanneer ik ongesteld moet worden, dan is het hel.

Maar als alles rustig is, dan heb ik weer een normale cyclus – zonder al te veel pijn. Ik heb dan niet eens pijnstillers nodig.

Door Ayurveda minder PDS en minder pijn door adenomyose

Voor mij helpt Ayurveda om mijn buik rustig te houden (mits ik me eraan hou), waardoor ik ook mijn adenomyose minder voel. 

Weet je niet wat Ayurveda is? Dan leg ik je dat in dit artikel heel helder uit: Wat is Ayurveda? Uitleg, voorbeelden en praktische tips.

Maar het komt erop neer dat ik het mijn spijsvertering niet al te lastig maak. Dat kan al met heel basale dingen:

• Beter kauwen (totdat iets helemaal zacht is geworden)
• Mindful eten
• Niet te veel verschillende dingen door elkaar eten
• Niet te spicy eten
• Bewerkte producten vermijden
• Alcohol en suiker vermijden
• Veel zelfgemaakte soep met groenten eten

Bovenstaande punten zijn vrij simpel om mee te beginnen.

Ben je benieuwd hoe Ayurveda nog meer kan helpen? In mijn boek Uit de blubber lees je mijn verhaal, en leer je hoe je met Ayurveda en yoga je gezondheid kunt optimaliseren.

Verder lezen

• Wat is Ayurveda? Uitleg, voorbeelden en praktische tips
• Yoga bij endometriose: 4 houdingen om pijn te verlichten
• Eten volgens Ayurveda: 5 tips voor goede poep
• Ayurvedisch ochtendritueel detox voor lichaam en geest